Pieken en dalen

Zonder dat ik erg in heb vliegt de tijd voorbij. Het lijkt soms wel een rollercoaster aan ervaringen, emoties en gedachten.

Nieuw-Zeeland was heerlijk! Ook al was het maar een kort verblijf, ik had het voor geen goud willen missen!
De tijd met mijn neef Peer was ontspannen. Geen gehaast of gestress, meer go with the flow.
De eerste paar dagen waren in Wellington. Peer en zijn vrienden namen deel aan de openingsact A Waka Odessy van het New-Zealand festival in Wellington. Ze hebben gepeddeld op een traditionele boot van de Maori's, stiekem was ik ook wel erg trots op Peer. Hij mocht onverwachts stuurman zijn.
Deze dagen heb op mijn gemak Wellington een beetje verkend. Samen met Fabian naar het strand geweest, niet wetende dat het een rots strand zou zijn. Tot de verbazing van Fabian vond ik vrij snel een Paua shell, dus zijn we op zoek gegaan naar nog meer Paua shells. Iets waar Fabian erg fanatiek in werd, hij viste ze zelfs uit de zee!
Met de Red Cable Car ben ik richting de botanische tuinen gegaan. Een ritje van nog geen 5 minuten omhoog, tijdens de rit werd het uitzicht steeds beter.
Een wandeling vanuit de Airbnb richting mount Victoria. De wandeling daarheen was een stukje door de stad, een groene omgeving via Lord of the Rings - Hobbit's hideout naar een 360 graden viewpoint. Heel de stad in beeld, de haven, vliegtuigen zien opstijgen en de prachtige ruige zee. Mijn weg heb ik vervolgd naar het stadscentrum, om daar de heren weer te ontmoeten. Aangezien zij een afspraak hadden met de Nederlandse ambassadeur, bij aankomst meteen kennis gemaakt.

Het is weer tijd om te vertrekken naar de volgende bestemming. Tijd om via Taupo naar Auckland te gaan. Er stond een lange rit voor de boeg. Tijdens rit naar Taupo heb ik best veel geslapen, ik was eigenlijk nog bek af van al het reizen. De korte stukken dat ik wakker was, was het uitzicht prachtig! Ieder moment was weer anders.
In Taupo aangekomen hebben we Olchert afgezet bij zijn hostel. Vanuit daar zijn we doorgereden richting Auckland. Peer en Fabian waren op zoek naar een camping in de buurt van Auckland, helaas waren de meesten al gesloten. Het was ondertussen al na 10en. De heren hadden besloten om een nachtje in de auto te slapen, als ik geen bezwaar had. Natuurlijk niet! Heerlijk avontuurlijk. De volgende ochtend werd het meteen goed gemaakt met een prachtige zonsopkomst, om verliefd op te worden!
In Auckland hebben we Fabian afgezet bij de bus en zijn wij nog een nachtje gebleven.
We zijn een paar dagen wezen touren. Richting Coromandel Town, Taupo, Rotarua, Thames en weer terug naar Auckland.
De route naar Coromandel was prachtig! Ruim 50 km aan de ene kant de zee met rots stranden, enkele bomen en aan de andere kant een diversiteit aan huizen, hoge rotswanden en nog meer bomen en struiken. Ook al was het regenachtig, dat mocht het uitzicht niet bederven.
Ondertussen bijna in Taupo aangekomen zag ik ergens een bordje Craters of the Moon. Geen idee wat het was, dus dat werd even spieken. Het was een leuke wandeling van ongeveer een uurtje over geothermisch landschap. Het was alsof we ons op een andere planeet bevonden, betoverend door al het stoom wat uit de aarde tevoorschijn komt. Afgezien van de lucht die erbij gepaard ging, het rook naar rotte eieren!
Taupo stond niet zomaar op de planning. Let's say there is a bucketlist, een skydive! Een sprong vanaf 15.000 feet met een vrije val van 60 seconden. Ik kon niet wachten tot het moment daar was! Eenmaal alle instructies en omgekleed te zijn, als eerste het vliegtuig in. Een super relaxte gozer nam me onder zijn hoedde en maakte de ervaring helemaal top! Het gekke was dat ik eigenlijk geen last van zenuwen had, zelfs niet het moment dat ik op het randje (mijn benen bungelend uit het vliegtuig) zat om te gaan springen. Het gevoel om uit het vliegtuig te springen, onbeschrijfelijk! De adrenaline rush, de constante smile op mijn gezicht en voordat je het weet is de parachute alweer uit. Bijkomen van het vrije gevoel van de val met een geweldig uitzicht en als kers op de taart, de parachute sturen. Deze ervaring was ge-wel-dig!
Aangezien Taupo in geothermisch gebied ligt, zijn we ook nog heerlijk een middag wezen relaxen in een natuurlijke hotspring met meerdere poelen. Ik heb mijn best gedaan om ze allemaal te proberen, sommige waren me toch echt veels te warm!
Onderweg naar Thames zijn we nog langs Wai-O-Tapu Thermal Wonderland en Rotarua gereden. Wai-O-Tapu was een prachtig divers landschap aan kleuren, modderpoelen en meren. Ook hing er weer de heerlijke lucht van rotte eieren, ondertussen raakte ik er wel een beetje aan gewend.
Terug in Auckland was het tijd om afscheid te nemen en onze wegen te vervolgen. Dit viel toch even zwaarder dan verwacht. Ook al waren het maar 10 dagen, ze waren heerlijk! Het waren dagen om bij te komen, te relaxen en waar ik vooral van genoot, de aanwezigheid van m'n neef. Thnx Peer voor de heerlijke dagen!

Na ruim 24 uur reizen aangekomen in de Filipijnen. Aangezien ik niet wilde blijven in Manilla, ben ik meteen door gevlogen naar Roxas City. Een kleinere stad op eiland Panay. Vlak voor zonsondergang gearriveerd, meteen een prachtig roze/paarse lucht boven de rivier! Werd er helemaal gelukkig van! De rit met de tricycle van het vliegveld naar het hotel toe, had ik meteen weer even de cultuurshok te pakken. Dit was toch echt wel even anders dan in Thailand of Maleisië. De locale winkels zijn anders, je kan er niet naar binnen en alles is met metalen hekken afgeschermd. Niet bepaald uitnodigend. De huizen is een mix van grauw en vrolijk gekleurd. Vooral de kerken zijn grotendeels allemaal gekleurd, het maakt de omgeving een stuk vrolijker.
De jetlag sloeg behoorlijk in en wilde al om 8 uur 's avonds naar bed gaan. Dit zolang mogelijk uitgesteld, alleen mocht het natuurlijk niet baten. De eeste 2 nachten tussen 2 en 3 uur 's nachts wakker worden en daarna met moeite proberen te slapen. Niet bepaald een succes, haha.
Veel heb ik niet gedaan in Roxas City, voornamelijk rustig aan doen en bijkomen van de jetlag. Zolang ik er maar snel vanaf ben was de doelstelling. Dus 1 klein rondje gelopen door het centrum van Roxas City. Hier was ik eerlijk gezegd al vrij snel klaar mee. Het viel me erg op dat ik overal werd aangestaand, nagekeken en dat voornamelijk alle mannen aandacht van me wilde hebben. Dat er een aantal gedag zeggen, no problemo. Maar bijna allemaal, dat vond ik toch wel een beetje creepy worden. Het viel me ook op dat ze in het Filipijns met elkaar, schreeuwend over straat, over mij hadden. En dan de samenscholing van mannen, je aankijken, gedag zeggen en vooral blijven staan waar ze staan. Lekker de weg blokkeren, niet bepaald een fijn gevoel. Het rondje over de lokale markt was super indrukwekkend! De varkenspoten hingen aan haken, de vissen lagen met de ingewanden zichtbaar op metalen platen, levende vissen die voor je ogen dood gemaakt worden en zoals gewoonlijk genoeg groente en fruit. Toch maar snel weer terug naar het hotel toe, bepaald veilig voelde ik me niet.
De dag om door te reizen naar mijn volgende bestemming Sipalay begon al niet te best. Ik had niet bepaald de puf ervoor en liet ook meteen een doosje met bemoedigende spreuken vallen. Het gevolg, dekseltje aan gruzelementen. Mijn eerste gedachten, is dit een signaal om me iets duidelijk te maken? Die gedachte heb ik snel laten varen en heb mijn spullen gepakt om uit te checken.
Van Roxas City met de bus naar Iloilo City, van Iloilo City met de ferry naar Bacolod en van Bacolod met de bus naar Sipalay.
Nog voordat de bus vertrekt heb ik meteen kennis gemaakt met David. Een Amerikaan die al 6 jaar in de Filipijnen woont en al vanaf 1990 richting de Filipijnen gereisd heeft. Hij was geshockeerd dat ik alleen reisde, vooral door zijn ervaringen. Hij heeft me meteen verteld dat het beter was om samen met iemand te reizen en dat de Filipijnen niet veilig is. Hij wilde me niet bang maken, maar was behoorlijk bezorgd. Hij gaf zelfs aan, dat als ik zijn dochter was geweest dat hij me flink toegesproken zou hebben. Door zijn kennis en de verhalen over zijn ervaringen heb ik besloten om met hem mee te gaan naar Kabankalan. Hij zou me naar een veilige plek toe brengen waar ik kon overnachten. Het was dat hij nog een aantal zaken te regelen had, anders had hij me meegenomen naar zijn huis toe. Zodat hij zeker wist dat ik veilig zou zijn.
David heeft me aan het denken gezet en tegelijkertijd ook mijn gevoel bevestigd dat het niet veilig is. Iets waar ik even niet goed wist wat ermee te doen. Ik wil zo graag het land ontdekken! Maar dat doen terwijl ik me niet veilig voel? Of zal ik eerst naar een toeristische bestemming afreizen en dan nog eens opnieuw beoordelen? Het was zo tegenstrijdig, het willen en voelen. Na gesproken te hebben met mijn ouders viel me meteen op dat ze allebei direct hetzelfde zeiden. Voel je je niet veilig, vertrek dan. Boek een ticket en ga naar een ander land, desnoods terug naar Thailand of Maleisië. Het antwoord dat ze gaven wist ik eigenlijk al. Ik vond het alleen verdomde moeilijk om die knoop door te hakken. Puur doordat ik zo graag het land wilde ontdekken. Met de bevestiging van mijn ouders direct maar tickets het land uit geboekt.

Het was een zeer bijzondere ontmoeting met David. Een man van 64 die mij onder zijn hoedde neemt om me te beschermen. Hij deelde zijn ervaringen, die waren best wel heftig. Bedreigd met de dood, bestolen in zijn slaap (waarschijnlijk door familie leden, maar dat kan hij niet bewijzen), zelfs een lijk gevonden tijdens een hike door de jungle heen. Hij had bewondering voor me, een vrouw die alleen reist in de Filipijnen. Zijn letterlijke woorden: Het is een eer om je te ontmoeten, een mooie jonge dame die haar hoofd erbij houdt. Het avontuur tegemoet gaat en wilt weten waartoe ze in staat is. Deze ontmoeting zal ik niet snel meer vergeten.
Hetzelfde geld voor mij. Een man met een levensverhaal. Dingen die hij aan mij verteld heeft waar zijn eigen familie nog niet eens iets vanaf weet.

Terug in Thailand heb ik mijn rust genomen om bij te komen op een vertrouwde plek. Terug naar Jack en Guck in Sattahip.
Nog steeds de jetleg in m'n lijf, zwaar vermoeid en emotioneel heeft de Filipijnen meer gedaan dan verwacht. Ook al is er gelukkig fysieks niks gebeurd! Het gevoel van onveiligheid, dat is niet in de koude kleren gaan zitten. Waar ik me voorheen niet druk om maakte, begon ik nu meerdere malen te checken. Een vreemde gewaarwording. Het was vooral intens om te voelen wat een onveilig gevoel met je kan doen en dan proberen positief te blijven. Ondertussen werd het verlangen naar huis steeds groter, het missen van familie, vrienden en een vertrouwde omgeving. Het niet kunnen delen van ervaring in real life, ook een groot struikelblok. Ik had geen zin meer om te blijven, overwegend een ticket naar huis te boeken. En tegelijkertijd wilde ik graag blijven, zwaar in dubio wat te doen. Wilde ik echt Myanmar en Nepal skippen?
Jack en Guck waren super lief en zorgzaam voor me in deze dagen. Tijdens mijn verblijf hadden ze een afspraak om in Phuket voor zaken, ze hebben me zelfs mee gevraagd! Ik was helemaal verbaasd, die had ik niet zien aankomen.
De dagen in Phuket was even een heerlijke afleiding tussendoor. Heerlijk wezen vertoeven in Old Town Phuket, de night market afgestruind en kennis gemaakt met Tommy en Nancy, vrienden van ze.
Zelfs nog een nachtje op Ko Nakha Noi geslapen. Een prachtig klein eiland waar kamperen mogelijk is en een privé villa staat. Een avond met overheerlijk Thais eten, gezelligheid en het Thaise kaartspel Pok Deng. Een avond om niet te vergeten, een hoop gelachen en ze waren het er allemaal over eens, ik moet op zoek naar een Thaise man. Wat heb ik hier hard om gelachen, ze waren direct al op mannen jacht voor me. Groot deel van de avond heb ik geen woord verstaan, maar de uitdrukkingen en non-verbale communicatie sprak boekdelen.

Terug in Sattahip maar eens goed wezen uitpluizen wat ik daadwerkelijk wilde, terug naar huis of toch blijven reizen? Myanmar stond na de Filipijnen op de planning, alleen was ik daar opeens niet meer zeker van. Puur de onzekerheid of het reizen me nog zou bevallen. En met alle onrust gaande in Myanmar, even de tijd genomen of ik dat aan durf. Uiteindelijk is er een voorzichtig plan ontstaan. Visa aanvragen voor Myanmar, rustig naar de grens reizen en de border crossen bij Mae Sot. In Myanmar 3 tot 4 weken verblijven en dan naar Nepal. Als de reislust weer terug is, misschien dan ook iets van een yoga en meditatie retraite gaan doen in Nepal. Mocht het niet bevallen, dan kan ik altijd nog naar huis.
Tijd om mijn spullen te pakken en met volle moed de draad weer op te pakken. Toevallig kon ik met Tommy, een vriend van Jack, meerijden naar Bangkok. Plan: 1 nacht Bangkok, 1 of 2 nachten Ayutthaya en dan naar Mae Sot.
Onderweg kwamen Tommy en ik er achter dat ik in een hostel geslapen waar Nancy, zijn vriendin, ook de art gallery heeft. Dus 1 nacht Bangkok werd vrij snel 2 nachten Bangkok. Ach, wat maakt die planning uit. Het zijn gezellige mensen, heb me goed vermaakt met ze op Ko Nakha Noi. Die gezelligheid heb ik nu wel zin in, dat heb ik geweten ook.
Met Nancy afgesproken bij haar art gallery, ze had net de nieuwe serie opgehangen. Werkelijk prachtig, I'm in love! Daarna zijn we naar haar stamkroeg gegaan, een heerlijke huiselijke sfeer. Voordat ik het wist was het na 12en, nogal aangeschoten en een hoop leuke vrienden van Nancy ontmoet. Terug naar mijn hostel mocht ik niet meer, ze namen me onder hun hoedde om er zeker van te zijn dat me niks zou overkomen. De volgende ochtend voordat ik weg ging kreeg ik het aanbod om eventueel wat langer bij ze te blijven. Ik wilde me graag aan mijn plan houden, dus tas inpakken en door naar Ayutthaya. Terug in het hostel had ik eigenlijk nog helemaal geen zin om te reizen, dus toch maar op het aanbod ingegaan. Uiteindelijk ben ik nog 4 nachten blijven plakken en wat heb ik daar gedaan? Werkelijk helemaal niks! Luieren en vooral goed gezelschap hebben. Oh, en nog een keer goed dronken worden en in een stripclub belanden om alleen een glas whiskey te drinken. Waarom? Ik ben er ook nog niet achter, maar het was gezellig! De volgende dag, die kan je vast zelf wel invullen ;-)
Wat heb ik genoten van deze dagen! Zowaar heeft het me ook de energie gegeven om weer op avontuur te gaan. Dit is een periode die ik niet snel zal vergeten! Ben ze allemaal zo dankbaar hoe ze me hebben opgevangen en voor me gezorgd hebben!

De Filipijnen heeft een stempel achter gelaten die ik niet zo heftig verwacht had. Al moet ik toegeven dat ik enorm dankbaar ben voor de ervaring. Vooral een leerzame ervaring.
Ondertussen heb ik het prachtige Ayutthaya al weer achter me gelaten. Met de trein ondertussen aangekomen in Phitsanulok en met alle geluk de laatste minivan van vandaag kunnen pakken naar Mae Sot. Zoals het er nu naar uitziet begint vanaf morgen het avontuur in Myanmar! So excited!

PS. De foto's volgen nog...